Przejdź do głównej zawartości

Agfa Isolette I - ponownie

O tym małym, składanym, poręcznym aparaciku pisałem wcześniej, a trzy opublikowane na YouTube  slideshows, pokazały możliwości tego bardzo przyjemnego narzędzia. Zanim do mojej mini kolekcji trafiły dwa TLR-y, to właśnie Agfa Isolette I była moim ulubionym aparatem w formacie 6x6. W ciemnych i zimnych dniach listopada i grudnia 2022, postanowiłem wrócić do fotografowania małą Agfą, by przypomnieć sobie specyfikę fotografowania nią i spróbować porównać, rezultaty i wrażenia.

Znowu miałem w ręku prosty, składany aparat bez dalmierza i byłem bardzo ciekaw, czy jestem w stanie wrócić do oceniania odległości "na oko", by główne motywy kadru znalazły się w strefie ostrości, zwłaszcza że obiektyw, nie ma naniesionej skali głębi ostrości, co wcześniej w ogóle mi nie przeszkadzało. Do tego, listopad i początek grudnia okazały się być wyjątkowo pochmurnymi i ciemnymi, chociaż, co widać na zdjęciach, trafiłem na kilka błysków słońca. Aby wspomóc efekty oceny odległości, naświetliłem cały film Rollei RPX 400 na ISO1600 - mogłem więc użyć dłuższego czasu lub/i domknąć przysłonę w celu uzyskania większej głębi ostrości. Używając negatywu i aparatu średniego formatu, nie obawiałem się drastycznego zwiększenia ziarna, przy robieniu powiększeń. Na pewno, fotografując znowu Agfą Isolette I, miałem z tego mnóstwo frajdy. Wróciłem do swoich ulubionych motywów, próbując wejść, do tej samej rzeki, będąc ciekaw, jak dzisiaj spojrzę na nie i czy uda mi się odejść od sposobów, które wykorzystałem w fotografii już wcześniej. W kilku przypadkach, jadę tym samym torem. Może nie potrafię spojrzeć inaczej? Może nie mam chęci przełamywać swoich własnych schematów? Zresztą, wcale nie jestem pewien, czy muszę na siłę poszukiwać nowości. Już użycie innego aparatu w tym samym środowisku, jest dla mnie wystarczającą zabawą. Nie tworzę wiekopomnego dzieła, nie muszę być kreatywny. Po prostu, bawię się. Odwiedzam, te same miejsca, fascynują mnie te same motywy, więc uzyskuję podobne efekty. Może kiedyś zrobię porównanie: to samo drzewo, sfotografowane z podobnego miejsca, ale różnymi aparatami ... Ale, nie mam jakiegoś silnego parcia, na takie "projekty" ... Bo niby co miałoby takie porównanie udowodnić? 

Rezultaty? Zdjęcia z tej rolki wydają mi się być jednak inne, niż wcześniejsze, zrobione mała Agfą Isolette I. Już nie mam wrażenia, owej bezwzględnej ostrości obiektywu Agnar 4.5/85, ale zdjęcia podobają mi się! Podobają mi się, zarówno, względne nieostrości, jak i flary, przy skierowaniu obiektywu w kierunku słońca. W odróżnieniu od nowoczesnych obiektywów z wieloma powłokami antyodblaskowymi, skromny Agnar tworzy potężne flary. Te flary wydają mi się bardzo naturalne i naprawdę, bardzo lubię takie efekty, możliwe właśnie dzięki optyce sprzed ponad 60 lat. Kilka zdjęć z tej rolki, moim zdaniem, zasługuje na wykonanie powiększeń w ciemni! Na tej błonie, znalazła się również jedna, niechciana, podwójna ekspozycja - tym razem efekt, moim zdaniem, nie jest wart prezentacji - to po prostu, mój błąd.

.

Serdecznie zapraszam do odwiedzania moich innych miejsc w sieci

.

Poniżej, ja z moją Agfą Isolette I w plenerze  (zdjęcie dzięki Kasi) trzy przykładowe zdjęia z omawianej rolki i link do slideshow na YouTube:







Komentarze

Popularne posty z tego bloga

Powstanie Warszawskie 1944 – Wspomnienie o moim Ojcu w 80. rocznicę "Godziny W"

Postanowiłem, by w 80. rocznicę "Godziny W" opublikować, tutaj na blogu, oraz szczególnie, na kanale YouTube , skromny, fotograficzny projekt, jako wspomnienie o moim Tacie, uczestniku Powstania Warszawskiego . W każdym z kluczowych miejsc, które kojarzę z Jego opowieścią o Powstaniu, od 1 sierpnia do 2 października 1944, chciałem zrobić po jednym zdjęciu, aparatem, który do niego należał. Długo wzbraniałem się, przed samodzielnym występem przed kamerą, obawiając się, że wypadnę, „jak Biden podczas debaty z Trumpem”, ale ostatecznie zdecydowałem się, na to, więc powstał zarówno film, jak i zdjęcia i dodatkowo slideshow, jako trailer promocyjny . Nie będę dłużej opisywał filmu, nie podam też opisów zdjęć, bo wydaje mi się, że film powie więcej i lepiej o całej koncepcji na wspomnienie i historii, którą chciałem przedstawić. Generalnie, chodziło mi o to, aby historia, nie umierała wraz z człowiekiem, a w dużej mierze, tak właśnie się dzieje. Tutaj link do biogr...

Kolor poza kontrolą

Zastanawiałem się, czy ten wpis powinienem zatytułować " Porażki ...#2 ", czy " Zabawy ...#2 ", więc otrzymał swój indywidualny tytuł. A zaczęło się od tego, że podczas odnawiania jednego z pokojów i robienia porządków w moich "zasobach", znalazłem kasetę z nienaświetlonym, kolorowym filmem małoobrazkowym, dwunastoklatkowym typu 135 . Był to film Konica Centuria Super o nominalnej czułości ISO 100/21 DIN . Zupełnie nie pamiętam, ani skąd, ani kiedy w mojej szufladzie ten film się znalazł. Używałem filmów Konica około 30. lat temu, kiedy brakowało filmów Fuji , które lubiłem najbardziej, lub chciałem nieco zaoszczędzić, bo filmy Konica , były sporo tańsze, ale wtedy były to kasety z ładunkiem 36. a przynajmniej 24. klatki. Możliwe, że ten, od kogoś dostałem, ale naprawdę, nie mam pojęcia, skąd się u mnie wziął. Owe 30 lat temu, używane przeze mnie filmy były nowe, naświetlałem je nominalnie i były wywoływane niezwłocznie po naświetleniu w automacie Fu...

Leica IIIa z 1939 roku - pierwsze wrażenia

Niedawno, w moje brudne łapy, trafiła kolejna "legenda" - aparat Leica IIIa z 1939 roku, wersja chrom, dostarczona z ciekawym, wysuwanym (składanym) obiektywem Leitz Wetzlar Summar 2/50 z 1935 roku o sześciolistkowej przysłonie, domykającej się do wartości f=12,5 . Aparat jest nieco zniszczony przez dotychczasowe użytkowanie, ale od razu wydawał się być sprawny. Migawka pracuje cicho i gładko, na wszystkich czasach, od 1 s do 1/1000 s . Moje obawy skupił obiektyw. Wydawał się nieco zamglony, ale nie przyjrzałem mu się dokładnie, tylko od razu do aparatu załadowałem film. Byłem bardzo niecierpliwy, chcąc zobaczyć pierwsze zdjęcia.  Aparat okazał się bardzo przyjemny w użyciu, co było dla mnie oczywistością. Sprawna Leica "musi" być przyjemna w użyciu. Może plamka dalmierza powinna być bardziej wyraźna, ale to sprzęt, który ma 86 lat. Sam chciałbym, w jego wieku, cieszyć się podobną sprawnością. Polubimy się. Na pewno! ...